Verhuizen

Na een goed ontbijt allen samen op stap om onze quilts naar het museum te verhuizen. Zodoende kwamen we voor deze trip voor 't eerst op Taxim plein, helaas ook gekend uit het nieuws maar eigenlijk het gezellig  kloppend hart van de "kant" waar bij logeren.

Dachten even dat we 't noorden kwijt waren. Taxim zonder taxi's, bussen, auto's en vooral zonder het getoeter. Compleet verkeersvrij gemaakt. Gewoon wat beton over rijbanen en klaar. 't Is wennen maar als voetganger dubbel zo gemakkelijk. Die bushaltes ook weg. Leek vreemd. Naderhand vernomen dat er grote tunnel onder plein loopt, allicht ergens naast de Metro, en dat het busstation naar daar verhuisde.

Was voor deze eerste uitstap niet  erg, we zouden toch te voet gaan. Werden onverwacht "gepakt" door het lekker warme weer en met ons 3 taxi genomen. Kostprijs van de rit om achterover op je buik te vallen nl zowat 1,70 euro voor ons drietjes.

Meteen vele goeie bekenden gezien. Handje toegestoken om quilts te hangen. Ophang lat te lang, geen probleem, voet erop en afknakken, zoals je rechts van onze Japanse vriendin ziet gebeurden.

Zorgen dat ze zo goed mogelijk tot hun recht kwamen en een "spreekgestoelte" bewonderd.

Daarna tot de leuke ontdekking gekomen dat het openbaar vervoer zich steeds meer uitbreid en we redelijk dicht bij het museum de Metro konden nemen om ons naar een andere kant van Istanbul te brengen.

In de Grand Bazaar wemelt het van verkopers, bezoekers en leuke kleurrijke spulletjes.
Bezoek aan juwelier Günes die ons onmiddellijk herkende en even later zaten we appelthee te slurpen. Later in de week mogen de herstellingen opgehaald worden.

Daarna bezoekje aan ons "ledermannetje" die meteen zijn Ipad bovenhaalde om zijn kinderen te laten bewonderen. Ik dacht aan een verspreking en dat hij dochter Lal bedoelde nu 3,5 Niets van een verspreking. Lal kreeg zo'n 6 maand geleden een broertje Sarp.

Daarna terug richting museum, waar men ondertussen druk bezig was om van de opening van de tentoonstelling een succes te maken. Selma slaagde er zelfs in om voor iedere aanwezige taalgroep "Welkom" te zeggen in hun taal. 

Aan hapjes en drankjes geen gebrek, maar belangrijker was toch het weerzien met zo velen, waarbij het soms moeilijk was om de juiste naam op een gezicht te kleven.
Quilts publiceren als een tentoonstelling nog niet voorbij is wordt meestal niet gedaan. Hier een uitzondering. De quilt die op de affiche staat samen met de maakster. Ik hoop van harte dat jullie op deze foto kunnen inzoomen. Sprakeloos welke details erin zitten, welke materialen werden gebruikt en het quiltwerk.

Uitreiking van DE tombola, waarbij L1 al iedere editie een mooie prijs won genoot plezante belangstelling. 

Traditie werd doorbroken. Deze keer geen prijs voor L1.
Wel voor 2 dames die van de diensten van onze chauffeur van gisteren gebruik maakten. Zodoende mocht hij de gewonnen prijzen onder zijn hoede nemen en hij stond er zowaar zijn bij te blinken.

De catalogus van de vorige editie in ontvangst mogen nemen. Hier werd traditie niet doorbroken. Dit is geen cataloog maar een mooi afgewerkt boek.

Nog een leuke noot. Thema was "Wat in de zee leeft" Ieder lid van de vereniging maakte een 3D over dit thema.

Leuke dingen en zelfs een kruising tussen een octopus en een smurf (helemaal rechts)

Na afloop toch restaurantje gezocht en dan naar hotel van mezelf en L1 waar ons nog een verhuis wachtte. Deze namiddag kordaat maar vriendelijk vertelt waarom we heel ongelukkig waren met onze kamer. Net voor het vertrek naar de opening kregen we het leuke nieuws dat we een andere kamer kregen. Op dat ogenblik was verhuizen niet aan de orde, de uitvoering was dus bij de thuiskomst. Zoals vaak bij een verhuis raakt wel eens iets gebroken. Ik liet een flesje water vallen, halve liter. Plastiek barstte onderaan en daardoor zaten we met een lek.  Een mens doet dan zijn best om dat flesje vast te houden zodat het lek bovenaan zit om de waterschade te beperken. Tijdens het korte wachten op de verhuizers kreeg ik dorst. En dan... draaide ik zonder nadenken het flesje open ... met de hals naar beneden. Daar ging de goede bedoeling om waterschade te beperken.

Maar L1 en ikzelf zitten/liggen zodanig beter dat we nu (nog) niet tillen aan 't feit dat de airco niet werkt en onze verhuizers dankten met wat lekkere chocolade. Die airco mis ik niet. Ik zit lekker in pyjama op onze balkon te bloggen en te genieten van alles wat beweegt in ons straatje... en op een zaterdagavond is dat heel wat. 

Morgen een nieuwe dag, ééntje zonder verhuis, maar alvast één met een (alweer) prachtige afsluiter : het "Diner". Nog even praktische mededeling : mocht je in mijn teksten (typ)fouten inden mag je ze helemaal voor jezelf houden als aandenken.