Op wolkjes lopen

Gisterenmorgen wakker geworden met regen. Onze hotelier beloofde goed te bidden zodat de zon terug kwam. Het lukte hem zowaar. Toen ik gisterenavond met hem sprak bekende hij me dat hij iets teveel wijn binnen had. Waarschijnlijk was dit de reden dat het vandaag af en toe druppelde of anders liep er toen al iemand op wolkjes zodat de regendruppels er uitgeperst werden.

Deze morgen op stap naar een extra tentoonstelling. Net als tijdens onze vorige trip stelde Etti Koen en haar cursisten tentoon op een andere locatie als vorige keer. Ongelooflijk wat die mensen maken. Bij het binnenstappen van de tentoonstellingsruimte denkt men zowaar binnengestapt te zijn op een tentoonstelling van prachtige schilderijen.



We gingen naar die locatie tevoet vanaf de Metro en moesten zowaar opletten dat we niet naar beneden rolden. De terugweg deden we liever per taxi, zo'n klim wat voor mij en L1 teveel van 't goede.
Bleek aan de Metro een groot shoppingcentrum te zijn, gingen daar eventjes binnen en konden zo het enorm grote plafond bewonderen. Alleen jammer dat die klok stil stond, maar ach, 2 keer per dag geeft ze wel de juiste tijd aan.

Tegen 15u moest ik op repetitie voor modeshow zijn. Na shoppingcentrum naar onze hotels, opfrissen, vest ophalen. Afspraak aan hotel bij L3. Manager is een toffe "knul". Een personeelslid van daar zag je al op foto met onze kapsels. Men wou weten wat er in de hoes zat. Vest geshowd en hij wou ze eens passen. Valt nog best mee ook, alleen heeft hij wat rondingen te weinig. Mocht veel lovende woorden in ontvangst nemen, is gewoon zijn natuur.

Kreeg al rond 14u15 een SMS dat men me daar verwachtte. Tegen dan was ik goed halfweg gestapt met mijn vest in hoes in de handen. Juist, te voet naar theater. De taxichauffeur die we aanspraken vertelde ons doodleuk dat de prijs 35 Lira zou wezen. Dit terwijl het normaal, afhankelijk van drukte van verkeer, iets tussen de 5 en 8 Lira is. 'k Diende hem mooi van antwoord : 8 Lira en niets meer. Hij legde motor stil en liet ons uitstappen met de woorden : dan ga je maar te voet. In een Franse colère hebben we dat dan ook gedaan, we hadden toch de tijd.
De dame die telkens modeshow in mekaar steekt deed terug een puike job. Hier en daar moest wat tekst aangepast. Dan scheur je maar voorzichtig de bladzijden aan flarden en bij gebrek aan beter materiaal gewoon terug aan mekaar rijgen. Eindresultaat : een raar bundeltje paperassen, maar wel heel doeltreffend.

Dan werd het (eindelijk) tijd voor het echte werk.
Mooie dingen zien passeren. Moeilijke locatie om goede foto's te maken. L1 en L3 deden echt wel hun best, maar waar één van hen dit spook vandaan haalde is me een raadsel.
Ik herinner me wel een heel mooi traditioneel trouwkleed.

Ons Japans "maatje" Hiroko had een vestje mee met de titel : Winter is over, spring begins.
Vlinder, lieveheersbeestje? Wie zal het zeggen, maar ze staat er zo schattig mee en 't is best wel een kunstwerk.




Dan werd het mijn beurt. De presentatie van de modeshow gebeurde voor 't eerst door een hier bekende actrice, die dit schitterend deed, al kon ik weinig begrijpen. Goed dat ik wist na wie ik aan de beurt was en dat L1 me kon helpen.  Rondjes lopen op podium, op het afgesproken teken vest uitdoen, binnenstebuiten draaien en terug aantrekken.
Voor de rest van de avond liep ondergetekende op wolkjes. Zo'n reactie van de vele toeschouwers... 'k kroop bijna weg in een spleet van de planken. 'k Paste er niet tussen dus maar verder podium op en neer gewandeld. Toen de afgesproken tekst meegedeeld was en ik podium verliet zei "onze" actrice : Ze geeft ons nu echt wel een probleem, wie kan me zeggen welke kant mooist is"

Op 't einde van de show allemaal samen op podium en daar kwamen de vragen en bewonderende blikken op me af. Mijn wolkjes zweefden iets hoger. Gewoon meegenieten zou ik zeggen. En ja, er waren nog veel leuke kledingstukken te zien, maar deze ervaring is net zoals de titel van de vest "Once in a lifetime" en zodoende mag ik in de spotlight te staan.

  

Daarna kwamen ontelbare quilters vragen of ze me mochten fotograferen. Ze zwermden rond me als vliegen rond een honingpot. Resultaat : 'k stemde toe in een demonstratie van de techniek komende donderdag.

Nog altijd op wolkjes lopende, en bijgevolg terug af en toe een regendruppel, heb ik op het Taximplein mijn victorie gekraaid. De talloze duiven gingen er zowaar van op de vlucht.